Inż. Henryk Stulgiński

Urodził się w r. 1880. Był synem Antoniego i Łucji z Godlewskich. Pochodził z rodziny o wielkich tradycjach technicznych. Jego ojciec pracował w papierniach niemieckich. Był dyrektorem papierni w Babinie w guberni piotrkowskiej, w Krasnym Siole (gub. Petersburska). Brat Henryka, Włodzimierz, był inżynierem kolejnictwa, absolwentem politechniki petersburskiej inżyniera kolejnictwa. Budował linie kolejowe w centralnej Rosji, był w Zarządzie Budowy Kolei Murmańskiej. Opracował ruchome tartaki dla wojska, na samochodach ciężarowych. Od 1911 pracował w Petersburgu, w wielkiej wytwórni rur kamionkowych Wujowie Henryka i Włodzimierza byli również wybitnymi technikami: Adolf -był dyrektorem Żeglugi na Wołdze, Władysław -absolwent Instytutu Dróg i Komunikacji w Petersburgu, był budowniczym kolejowych mostów bezfilarowych na Dnieprze i Niemnie, członkiem zarządu Budowy Kolei Murmańskiej, naczelnikiem rosyjskich Kolei Południowych i Kolei Jekaterynowskiej, Ignacy –mniej znany, był również inżynierem., należącej do teścia Michała Kolankowego.

Henryk Stulgiński ukończył gimnazjum w Warszawie (1896). Studiował na Wydziale Chemicznym Instytutu Technologicznego w Petersburgu (1900), prawdopodobnie za sprawą stypendium Fundację im. Stulgińskiego, utworzonej przez kniazia Paskiewicza w r. 1893, z okazji 25-lecia pracy jego ojca, Antoniego, na stanowisku dyrektora, która przyznawała stypendia na studia techniczne w Petersburgu. Po studiach pracował w niemieckich papierniach Bergisch-Gladbach i Weissfels. Następnie prowadził laboratorium w zarządzanej przez ojca papierni dobruskiej. Z czasem został dyrektorem technicznym tej fabryki a po śmierci ojca został jej dyrektorem naczelnym. W czasie rewolucji opuścić Dobrusz i osiedlił się w rodzinnym majątku Dembe Małe. (Gubernia warszawska). W latach 1923–6 pracował w Fabryce Papieru, Masy Drzewnej i Tektur C.A.Moes-Pilica S.A.Potem był dyrektorem Nowo Werkowskiej Fabryki Papieru Spółka Akcyjna pod Wilnem, niegdyś jednego z najnowocześniejszych i największych zakładów papierniczych w zachodniej części Imperium Rosyjskiego. W latach 1929–39pracował w papierni w Albertynie, niedaleko Słonimia, gdzie zorganizował produkcję tektury dla Monopolu Tytoniowego. W r. 1945 objął stanowisko naczelnego dyrektora Dolnośląskiego Zjednoczenia Przemysłu Celulozowo-Papierniczego w Jeleniej Górze. Przyczynił się do odbudowy wielu fabryk, m.in. w Pilchowicach, Dąbrowicy i Karpaczu Dolnym. Zorganizował przy Dolnośląskim Zjednoczeniu Przemysłu Celulozowo-Papierniczego szkołę papierniczą z internatem. 15 lipca 1948 r. został aresztowany. Występował jako świadek w sprawie dyrektora Centralnego Zarządu Papiernictwa w Łodzi, Emila Kraula, któremu zarzucono współpracę z wrogami ludowej demokracji. Kraul został skazany na karę śmierci, którą potem zamieniono na dożywotnie więzienie. (W 1954 r. został wypuszczony na wolność). Po rozprawie sądowej Stulgiński został zwolniony w marcu 1949. Zmarł w roku 1950.