Sorgowie
O Pilicy » Żyli wśród nas » Inni piliczanie » Sorgowie
Jan Sorg, urodzony w 1784 roku, był synem Antoniego i Anny ze Żwanów. Ożenił się z Marianną z Majewskich. Nie wiadomo kiedy trafił do Pilicy. Najprawdopodobniej wydarzenie to należy wiązać z zakupieniem dóbr pilickich przez rodzinę Skorupków. Wiadomo, że syn Jana, Kwiryn, urodził się w 1826 w świętokrzyskim Klimontowie. Klimontów był wówczas własnością Józefa Skorupki, który otrzymał go w dziale majątku po ojcu Janie Kantym i dziadku Feliksie. 4 lutego1830 r. zadłużone dobra pilickich, za 125 000 talarów, nabyła od Banku Berlińskiego Józefa z Przerembskich, żona Józefa Skorupki. Na przełomie XVIII i XIX wieku w skład dóbr Pilica wchodziło kilka folwarków. W pobliżu osady leżały: Podworze, Owczarnia, Bergerówka i Biskupice. Którymś z nich mógł zarządzać Jan Sorg, który m.in. w dokumentach syna na Uniwersytecie Jagiellońskim został odnotowany jako oficjalista prywatny czyli zarządca dóbr. Sytuacja dóbr była jednak skomplikowana bo lista wierzycieli roszczących sobie, od połowy XVIII wieku, prawa do majątku liczyła kilkadziesiąt nazwisk i sytuacja własnościowa wielokrotnie zmieniała się. W 1844 roku Józefa Skorupkowa przekazała formalnie pilickie posiadłości córce Marii i zięciowi, Zefirynowi Ratomskiemu, zachowując jednak ich zarząd. Zefiryn Ratomski zaciągnął długi w Towarzystwie Kredytowym Warszawskim. W 1850 zadłużenie wynosiło 8000 rs. i Towarzystwo wystawiło majątek na licytację. Jan Sorg zmarł w Pilicy, 29 marca 1853 roku. W Księdze Urodzeń, Małżeństw i Zgonów parafii pw.św. Jana Chrzciciela i Jana Ewangelisty zanotowano: Działo się w mieście Pilicy dnia trzydziestego marca tysiąc ośmset pięćdziesiątego trzeciego roku – o godzinie czwartej po południu. Stawili się Balcer Drążkiewicz, rzeźnik, i Szymon Kwinciński, szewc, obadwaj w Pilicy zamieszkali, po lat pięćdziesiąt mający i oświadczyli, że w dniu wczorajszym o godzinie piątej popołudniu, w Pilicy pod numerem sześćdziesiątym czwartym umarł Jan Sorg officyjalista prywatny lat sześćdziesiąt dziewięć mający, syn Antoniego i Anny ze Żwanów, małżonków Sorgów nieżyjących, pozostawiwszy po sobie owdowiałą żonę Maryjannę z Majewskich -po przekonaniu się naocznem o zejściu Sorga akt ten stawającym przeczytany podpisany został. Stawający pisać nie umieją. Proboszcz Wincenty Wacowski.
Miesiąc wcześniej, 26 lutego 1853 r. Marianna Sorg, odebrawszy upoważnienie na nauczycielkę początkową, rozpoczęła nauczanie we własnej Szkole Elementarnej Płci Żeńskiej działającej w Pilicy. W następnych latach Marianna Sorg nie pojawia się w żadnych dokumentach. Zapewne opuściła Pilicę bo jej nazwisko nie pojawia się w późniejszych spisach zmarłych. Syn Jana i Marianny -Kwiryn Sorg- studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studia ukończył po 1853 roku gdyż w spisie studentów odnotowano jego ojca jako zmarłego. W 1848 roku wraz z Julianem Miłkowskim był redaktorem czasopisma Orzeł Biały: pismo to poświęcone miejscowości i literaturze, które wychodziło dwa razy w tygodniu. Julian Karol Miłkowski,(1829-1878), literat, krytyk teatralny, dziennikarz, tłumacz, używający ps. „Stach Sandomierzak”, od 1870 r. był redaktorem „Kaliszanina”. Od 20 maja do 15 lipca 1848 ukazało się 15 numerów „Orła Białego”. Od numeru 6, ze względu na artykuł 5 Tymczasowego Rozporządzenia przeciw nadużyciom wolności druku na czele redakcji stanął Napoleon Ekielski a Miłkowski i Sorg pozostali w składzie redakcji. W jednym z numerów czasopisma ukazał się wiersz, którego autorem był Sorg:
Burza 8 czerwca
Kiedy wichry tak huczą- grom za gromem bije
Dziwię się, że ja, grzesznik, dotąd jeszcze żyje.
Ze mą istność Bóg cierpi jeszcze na tej ziemi,
Że mię dotąd nie dotknął piorunami Swemi.
Lecz gdy spojrzę na okół i dostrzegam ludzi,
Którzy tysiąckroć gorsi są odemnie może;
Jakaś ufność w mem sercu na nowo się budzi
Że wśród gromów, błyskawic zachowasz mnie Boże!
Bo u nich cnota bywa wymarzona fraszka,
Płacz, boleść, jęk cierpiących, zabawką, igraszka.
Oni za kawał złota, ten talizman świata,
W obec ludów spełnią hydny urząd kata.
O! Na widok tych istot dreszcz przejmuje człeka,
Mijam ich jakby wężów, tygrysów, zdaleka.
Bo ku nim tak nienawiść przejęła mnie wściekła;
Że gdybyś mi o Boże, udzielił Swej mocy,
W tej chwili na samo dno zepchnąłbym ich piekła
Na męki, na zgryzoty, pośród wiecznej nocy.
W 1851 Sorg działał w zarządzie tworzonej wówczas biblioteki wydziału prawa. Po ukończeniu studiów pracował w galicyjskich instytucjach oraz w lokalnym sądownictwie.W 1862 roku był pracownikiem CK Biura Okręgowego w Jaśle. W latach 1867-70 był radnym Rady Powiatowej w Tarnobrzegu a w latach 1870-73 z-cą członka Wydziału Powiatowego w Tarnobrzegu. W latach 1869-71 r. był adiunktem CK Sądu Powiatowego w Wadowicach. W latach 1872 -1884 był sędzią CK Sądu Powiatowego w Rozwadowie. Około 1865 roku ożenił się z Antoniną Nowakiewicz (ur. 1848). Ze związku tego urodzili się: Zygmunt Stanisław Kostka (ur.25 października 1865 w Tuchowie)i Antonina (ur. 1869). W roku 1873 zmarły żona Antonina i córka również Antonina. Pochowane zostały w Rozwadowie. Kwiryn Sorg zmarł pod koniec 1884 r. i został pochowany obok żony i córki. Dzięki staraniom Fundacji Przywróćmy Pamięć grób rodziny Sorgów został wpisany na listę zabytków.